werken met vroegrabbijnse uitleg van de voornamelijk wetgevende delen van de Tora. Al bevatten de meeste halachische midrasjim ook haggada, toch ligt het accent op de uitleg en actualisering van de Mozaïsche geboden en verboden.
De belangrijkste hiervan zijn:
1. Mechilta de-rabbijisjmaël (het Aramese woord mechilta = regel, norm), een midrasj op Exodus vanaf hoofdstuk 12 met tannaïtische tradities maar waarvan de eindredactie pas in de tweede helft van de derde eeuw plaatsvond;
2. Mechilta de-rabbi Sjim’on benjochai, een midrasj op Exodus vanaf hoofdstuk 3, fragmentarisch overgeleverd; baseert zich deels op Mechilta de-rabbiJisjmaël; de eindredactie vond vermoedelijk plaats in de vierde eeuw;
3. Sijra, lett. ‘het boek,’ rabbijns commentaar op Leviticus uit de tannaïtische periode (ook bekend als Torat kohanim, ‘de wet van de priesters’), voornamelijk halachisch van aard, met slechts weinig haggadische stof; de eindredactie van dit werk vond plaats in de tweede helft van de derde eeuw n. C.;
4. Sifre, lett. ‘de boeken,’ rabbijnse commentaren op Numeri en Deuteronomium uit de tannaïtische periode. Anders dan Sifia zijn deze commentaren zowel halachisch als haggadisch van aard. De eindredactie van deze werken vond plaats in de tweede helft van de derde eeuw n. C.
5. Midrasj Tannaim, een slechts fragmentarisch bewaard gebleven halachische midrasj op Deuteronomium (ook wel Mechilta op Deut. genoemd). Over de datum van de eindredactie is niets met zekerheid te zeggen.
