Regaldi (Giuseppe), een Italiaansch dichter en improvisator, geboren in 1809 te Novara, toonde reeds vroeg een ongemeenen aanleg voor de dichtkunst, studeerde te Turijn in de regten, doch struikelde over zijn doctoraal examen, zoodat hij besloot, zich aan de improvisatie te wijden. Met schitterend gevolg trad hij in 1833 te Turijn en vervolgens in andere Italiaansche steden als improvisator op. In 1834 werd hij uit Milaan en het volgende jaar uit Parma verbannen, en in 1838 begaf hij zich naar Frankrijk, waar hij zich eerst te Marseille deed hooren. Hier en later te Parijs deed zijne prachtige ode: „II salice di Sant’ Elena” het verlangen ontwaken, om het stoffelijk overschot van Napoleon uit het oord der ballingschap naar Frankrijk over te brengen.
Na zijn terugkeer in Italië wijdde hij zich te Napels aan de beoefening der geschiedenis, totdat zijn zwerflust hem naar het Oosten deed reizen, waar hij 4 jaar doorbragt. Ook bezocht hij Griekenland en knoopte er betrekking aan met vrijheidlievende volksdichters, inzonderheid met Solomos. Na zijn terugkeer (1853) toefde hij eenige jaren in Piémont, werd daarna hoogleeraar aan het lycéum te Parma en aanvaardde 3 jaren daarna een leerstoel in de geschiedenis te Cagliari, terwijl hij tegenwoordig in die betrekking werkzaam is aan de universiteit te Bologna. Van zijne bij herhaling gedrukte gedichten vermelden wij: „La guerra (1822)”, — „Poesie estemporanee e pensate (1839)”, — „Canti (1840)”, — „Canti nazionali (18441, 2 dln)”, — en „La Bibbia (1852), terwijl in 1874 zijne „Poesie scelte” in het licht verschenen, — en in proza: „Dora (1866; 2de druk 1867)”, — en „Discorso storico su Roma (1868)”.
