Réfugiés of vlugtelingen is de naam, waarmede men bepaaldelijk die Protestanten bestempelt, welke na de opheffing van het edict van Nantes (1685) Frankrijk verlieten. Hoewel de Koning daartegen een gestreng verbod uitvaardigde en de grenzen door soldaten liet bewaken, mogt het aan een half millioen vervolgde Protestanten gelukken, die te overschrijden. De meeste kooplieden en fabrikanten vestigden zich in de Nederlanden, Denemarken en Engeland, terwijl adellijke personen, krijgslieden, geleerden, kunstenaars en handwerkslieden naar Zwitserland en Duitschland vertrokken, waar zij inzonderheid in Brandenburg, Hessen en andere Protestantsche Staten een tweede vaderland vonden. De Groote Keurvorst van Brandenburg verleende hun onderscheidene voorregten en rigtte in 1687 eene afzonderlijke leger-afdeeling van réfugiés op.
De réfugiés stichtten gedeeltelijk met de overblijfselen der te voren (onder den hertog van Alva) uit de Nederlanden gevlugte Fransche Hervormden en met de in die dagen uit Piémont verdrevene Waldenzen op vele plaatsen van Duitschland Fransche gemeenten, gelijk de Waalsche in ons Vaderland ook in dien tijd ontstonden. De meeste zijn echter langzamerhand verdwenen, toen bij hunne nakomelingen het dagelijksch gebruik der Fransche taal te loor ging. De réfugiés beloonden in hooge mate de hun betoonde gastvrijheid door de kunst, wetenschap en nijverheid van hun geboortegrond naar den vreemde over te planten. Daardoor leed Frankrijk een onberekenbaar groot verlies, terwijl er elders de volkswelvaart aanmerkelijk door vermeerderd werd. — Men moet de Réfugiés niet verwarren met de koningsgezinde emigranten of uitgewekenen, die in het laatst der voorgaande eeuw de wijk namen voor de Fransche Revolutie.
