(Sanskriet). Een samengesteld woord dat “begeerte-lichaam” betekent.
Het is dat deel van de innerlijke constitutie van de mens waarin de verschillende begeerten, neigingen, haat- en liefdegevoelens — kortom, de verschillende mentale en psychische krachten zetelen of daarmee onafscheidelijk verbonden zijn. Na de dood wordt dit het voertuig in de astrale werelden van de hogere beginselen van de mens die was. Maar deze hogere beginselen zijn zich niettemin nauwelijks van dit feit bewust, omdat het verbreken van de gouden levensdraad op het moment van de stoffelijke dood de zich bewuste persoonlijke entiteit in een barmhartige toestand van verdoving en onbewustheid dompelt, waarin ze kortere of langere tijd blijft, afhankelijk van haar geestelijke of stoffelijke eigenschappen. Hoe geestelijker de mens was, hoe langer de periode van barmhartige onbewustheid duurt en omgekeerd.Zoals elders herhaaldelijk is opgemerkt, treedt na de dood de zogenaamde “tweede dood” in, waarbij zich de scheiding voltrekt tussen het onsterfelijke deel van het tweede of tussenliggende tweetal en de lagere delen van dit tweetal, welke laatste als het Kāma-rūpa achterblijven in de etherische of hogere astrale sferen die zich tussen de devachanische en aardse gebieden bevinden. Mettertijd verdwijnt dit Kāma-rūpa op zijn beurt en vervolgen zijn levensatomen bij deze ontbinding hun verschillende, nooit eindigende omzwervingen.
Het is dit Kāma-rūpa waarover de legenden en verhalen uit de verschillende oude wereldgodsdiensten of filosofieën spreken als de “schim”, en dat in het Westen gewoonlijk “spook” of “geest” wordt genoemd. Kortom, het vertegenwoordigt alle sterfelijke elementen van de menselijke ziel. Het Kāma-rūpa is een nauwkeurig astraal duplicaat, zowel in voorkomen als in optreden, van de gestorven mens; het is zijn eidolon (zie aldaar) of “evenbeeld”.
(Zie TWEEDE DOOD).
