ADRIAAN MANMAAKER, bekleedde den post van Thesaurier van Middelburg, in den Jaare 1574 ten tijde als de Stad aan den Prinse VAN ORANJE overging. In den Jaare 1618 ontving hij last, van Prinse MAURITS, om deszelfs persoon, als eersten Edele van Zeeland, te vertegenwoordigen, en verzelde zijne Doorluchtigheid, in dat zelfde jaar, als Gemagtigde der Algemeene Staaten, na Utrecht, ter gelegenheid der onderlinge geschillen, welke thans den Staat beroerden, en die eindelijk uitliepen op de gevangenneeming, met den aankleeve van dien, der Heeren VAN OLDENBARNEVELD, HOGERBEETS en DE GROOT, over welke hij, nevens anderen, tot Regter wierdt aangesteld.
In den Jaare 1621 bekleedde hij, nevens de Heeren VAN NOORDWYK en PAUW, een staatelijk Gezantschap in Frankrijk, tot het sluiten van een Verbond van Vriendschap en Koophandel. Naa het overlijden van Prinse MAURITS in den Jaare 1625, begeerde MANMAAKER in zijne voorgaande hoedanigheid, als Vertegenwoordiger van den eersten Edele in Zeeland, erkend te worden, en zulks wel uit kragt eens Briefs van Prinse FREDRIK HENRIK, hem beveelende, de zelfde plaats, op voorgaanden last, te blijven bekleeden. Doch toen zijn verzoek, ter Staatsvergaderinge, op het tapijt kwam, betuigden de Afgevaardigden van Middelburg, niet ongenegen te zijn, om aan Prinse FREDRIK HENRIK het regt van eersten Edele op te draagen, doch weigerden MANMAAKER te erkennen, dan alleen bij voorraad en onder Acte van Nonprejuditie. Andere Zeeuwsche Steden verklaarden zich na genoeg even eens. Doch toen Vlissïngen en Veere, waar van de Prins Markgraaf was, en de kleine Stad Tholen, alwaar zijne Doorluchtigheid insgelijks veel vermogt, zich voor MANMAAKER verklaarden, volgden de overigen insgelijks. Hij bekleedde dien post tot in den Jaare 1630, wanneer hij van zijne waardigheid verlaaten wierdt, omdat hij, meent men, de agtbaarheid zijns Meesters al te stijf gedreeven hadt. Zodanig althans getuigt ’er HOOFT van in zekeren Brief.
