Turkije beslaat het grootste gedeelte van het schiereiland Klein-Azië en een heel klein stukje van Europa. Dat is alles wat overgebleven is van het eens zo machtige en uitgestrekte Turkse Rijk.
De moedige krijgers van Turkse stammen drongen van Midden-Azië uit ongeveer 700 jaar geleden Klein-Azië binnen en onderwierpen dat gebied zonder enige moeite. Daarna begonnen ze de omringende landen te veroveren.
In de daaropvolgende drie eeuwen vestigden ze een geweldig rijk, dat niet alleen zuidoost Europa omvatte maar ook praktisch het gehele Nabije Oosten en bijna geheel Noord-Afrika.
Evenals de Arabieren zijn de meeste Turken Mohammedaan. Turken zijn echter geen Arabieren! De Arabieren waren bijna even ongelukkig met de Turkse overheersing als de Christenen van zuidoost-Europa.
De Turkse heersers, die ‘sultans’ werden genoemd, oefenden een zwak bestuur uit. Niet alleen interesseerden ze zich niet voor de veroverde volkeren maar evenmin voor hun eigen landgenoten.
Na de Eerste Wereldoorlog stond in Turkije een sterk leider op. Hij is bekend geworden onder de naam, die hij pas later koos: Kemal Ataturk. Met behulp van zijn volgelingen stiet hij de sultan van de troon en vestigde een republiek, waarvan hij zelf president werd. Toen Kemal Ataturk de macht in zijn land overnam, was Turkije een achterlijk gebied van primitieve landbouwers, die lezen noch schrijven konden en die zich kleedden zoals hun voorouders dat al eeuwenlang hadden gedaan.
Kemal Ataturk nam onmiddellijk maatregelen om daar verandering in te brengen; om zijn land te moderniseren. Hij voerde een nieuw alfabet in, dat het leren lezen en schrijven aanzienlijk vergemakkelijkte. Hij stichtte scholen, liet fabrieken bouwen, verplaatste de hoofdstad van Constantinopel naar Ankara, maakte van die laatste stad een moderne plaats en dwong de vrouwen van zijn land afstand te doen van de sluier en hun mannen van de traditionele fez. Ook moderniseerde hij de Turkse landbouw door de invoer van moderne machines. Toen Ataturk in 1938 stierf, had Turkije een nieuw gezicht gekregen.
Ook tegenwoordig zijn de meeste Turken nog landbouwers en herders. De herders leven voornamelijk in het centrum van het land: een hooggelegen kurkdroge vlakte, die ingesloten ligt tussen bergketens.
Langs de kusten van het land liggen grote oppervlakten uitstekende landbouwgrond, die in sommige gevallen bevloeid moeten worden. Tot de belangrijkste produkten van de Turkse landbouw behoren vijgen, olijven, tabak, tarwe, gerst en citrusvruchten.
In de laatste jaren heeft de Turkse regering de boeren geholpen grotere oogsten binnen te halen. Talrijke nieuwe Turkse industrieën verwerken thans katoen, graan, tabak en vruchten. De vooruitgang in het land kwam verder tot uitdrukking in het aanboren van kleine aardolievoorraden en het aanleggen van nieuwe wegen en vliegvelden. Heel langzaam is Turkije bezig te veranderen in een modem en opnieuw gewaardeerd land.