Grote steden hebben verscheidene problemen gemeen. Een van die problemen is het vermijden van té volle straten en het vergemakkelijken van het verkeer in de stad.
Om dat probleem tot een oplossing te brengen zijn verscheidene grote steden ertoe overgegaan een deel van het verkeer ondergronds te brengen. Onder steden als Parijs, Londen, Moskou, Boedapest en Berlijn ligt een uitgebreid net van ondergrondse spoorwegen, waarmee het mogelijk is betrekkelijk snel van het einde van de stad naar het andere te reizen. Zo’n ondergronds vervoerssysteem wordt heel vaak ‘metro’ genoemd ; een afkorting van het Franse woord ‘métropolitain’ (zo heet de ondergrondse van Parijs.De oudste metro is die van Londen, die meer dan 100 jaar oud is en waarvan de treinen aanvankelijk met stoomkracht werden aangedreven. Tegenwoordig heeft elektrische energie de stoomkracht praktisch overal vervangen; de eerste elektrische metro was die van de Hongaarse hoofdstad Boedapest, die een vijftigtal jaren geleden werd aangelegd. De mooiste metro is nog altijd die van Moskou. Nederland heeft nog geen metro’s. In Rotterdam is er echter een in aanbouw, terwijl ook Amsterdam plannen heeft tot de bouw van een ondergronds verbindingsnet over te gaan. Vooral in de zachte bodem van de lage landen is het aanleggen van een ondergrondse spoor- of tramweg niet gemakkelijk. En na de aanleg blijft het onderhoud en het ‘leefbaar’ maken van een metro een zeer moeilijke en kostbare aangelegenheid.