In het water van de zee leven miljarden microscopisch kleine diertjes. Sommige ervan behoren tot de zg. foraminiferen.
Ze wonen in een klein huisje, dat ze zelf gemaakt hebben, vaak van kalk, die ze aan het zeewater hebben onttrokken. Als die foraminiferen sterven, blijven hun huisjes intakt en zakken heel langzaam naar de zeebodem. Foraminiferen komen al miljoenen jaren lang op aarde voor. In de loop van die lange tijd konden ze hier en daar op de zeebodem dikke lagen vormen. Als later die zeebodem opgeheven werd kwamen die lagen aan de oppervlakte, omgevormd tot een wit, kalkachtig gesteente, dat we ‘krijt’ noemen. De beroemde witte rotsen van Dover aan de zuidkust van Engeland bestaan bijvoorbeeld voor een groot gedeelte uit krijt. Ook in andere delen van de wereld komen zulke krijtrotsen voor; ze wijzen erop, dat het betrokken gebied vroeger zee is geweest.Krijt wordt o.m. gebruikt om er stopverf en verf van te maken; het vormt verder een belangrijk bestanddeel van tandpasta en van zachte polijstpoeders. Ook bepaalde soorten cement worden gemaakt van krijt en veel boeren gebruiken deze stof als een soort kunstmest. Voor veel mensen is krijt slechts een stift, waarmee men schrijven kan op schoolborden. Helemaal juist is dat niet meer. Krijt is inderdaad zo zacht, dat het voor schrijfdoeleinden gebruikt kan worden en ook jarenlang gebruikt is. Het ‘krijt’, dat tegenwoordig op scholen gebruikt wordt, is echter gemaakt van andere materialen.