Positieve discriminatie wil, wilde de deelname van allochtone groepen bevorderen door hen tijdelijk meer kans te geven op banen of voorzieningen. Positieve actie resp. positieve discriminatie is grotendeels mislukt. Een groot deel van de autochtone Nederlanders heeft er verontwaardigd op gereageerd: ‘Niet zij, maar wij worden gediscrimineerd’. Een paar kanttekeningen.
- Veel migranten zouden graag willen dat positieve discriminatie stopt want zij ervaren dat vrijwel steeds de áutochtonen bevoordeeld worden. Die komen bij sollicitaties immers meer ‘vertrouwd’ over.
- Het komt vaak voor dat wetgeving specifieke groepen bevoordeelt. Huursubsidie komt vooral bij de arme inwoners terecht. De subsidie op theaterbezoek bevoordeelt vooral de rijken. Renteaftrek bevoordeelt de midden- en hoge inkomens. Ik heb zelf ooit kunnen studeren dankzij een speciale studiebeurs voor arbeiderskinderen. Er zijn soms goede redenen om een groep te bevoordelen.
Het ongelijk behandelen van mensen in gelijke omstandigheden is discriminatie. Maar het ongelijk behandelen van mensen in ongelijke situaties kan juist rechtvaardigheid opleveren.
- Er zijn in het verleden ook ongelukkige keuzes gemaakt. Bijvoorbeeld als er gratis zwemles of fietsles was uitsluitend voor allochtone ouderen. Wellicht was het handiger en eerlijker geweest om dat gratis te maken voor álle ouderen die niet konden fietsen of zwemmen. Er zijn echter maar weinig van dit soort voorbeelden.
- Wat speelt een rol in de uitspraak: ’Niet zij, maar wij worden gediscrimineerd’? Zit er boosheid onder, verontwaardiging? Ze horen hier niet en voor hen zijn er wel voorzieningen? Vooral als mensen zelf in de knel zitten, kunnen ze het immers moeilijk verdragen als anderen wél aandacht krijgen.
