Er zijn mensen, die heel snel iets begrijpen en het geleerde of gelezene nooit meer vergeten. Ze zijn in staat hun kennis en hun ideeën op een intelligente wijze te gebruiken.
Als ze geconfronteerd worden met een moeilijkheid kunnen ze zeer snel een afdoende oplossing bedenken. We zeggen van zulke personen, dat ze zeer intelligent zijn. Anderen, die met dit alles veel meer moeilijkheden hebben, noemen we minder intelligent.De wetenschap heeft een manier gevonden om de intelligentie van een gemiddeld mens op een bepaalde leeftijd vast te stellen. Zodoende weten we nu welke mate van intelligentie we verwachten kunnen van een driejarige, een vijfjarige, een tienjarige, enz. Er zijn tests ontworpen, waarmee vastgesteld kan worden of iemand aan het normale intelligentiepeil van zijn leeftijd toekomt. Bij zulke tests blijkt wel eens, dat een 10-jarige een intelligentie heeft, die hij normaal gesproken pas op 14-jarige leeftijd bereikt zou hebben. We hebben dan te doen met een zeer intelligente jongen. Zijn I.Q., zo heet het dan in wetenschappelijke kringen, is 140.
Als hij de normale intelligentie van een 10-jarige had gehad, zou zijn I.Q. 100 zijn geweest. Het
I.Q.-getal 100 geeft namelijk aan, dat iemands intelligentie ‘normaal’ is. Als hij minder intelligent is dan op zijn leeftijd verwacht mag worden, daalt het I.Q. bijvoorbeeld tot 80.
Het I.Q. van een kind te weten, kan van belang zijn voor het kiezen van zijn opleiding en/of van zijn school.
De eerste stap om iemands I.Q. te weten te komen, is zijn mentale leeftijd te bepalen aan de hand van een intelligentietest. Die mentale leeftijd wordt vervolgens vermenigvuldigd met 100. De uitkomst wordt dan gedeeld door de werkelijke leeftijd. Het resultaat van die berekening levert tenslotte het intelligentie-quotiënt op. Voor de 10-jarige, die hierboven genoemd werd, zou die berekening er als volgt uitzien:
mentale leeftijd x 100/ werkelijke leeftijd = IQ
14 (mentale leeftijd) x 100 / 10 (werkelijke leeftijd) = 140 (I.Q.)