politiek gemeenschapsakkoord dat ondertekend werd in het historische Egmond-paleis in Brussel tijdens het Belg. formatieberaad van mei 1977, tussen de partijen die het tweede kabinet-Tindemans zouden gaan vormen, nl. de christen-democraten. de socialisten, de Volksunie (vu) en het Front des Francophones (FDF). Het akkoord wil een eind maken aan de voortdurende conflicten tussen Nederlands- en Franssprekenden door middel van een staatshervorming waarbij regionale uitvoerende en wetgevende instellingen worden geschapen voor de Nederlandstalige en Franstalige gemeenschappen. resp. het Vlaamse, Waalse en Brusselse gewest.
Nog vóór de samenstelling van het nieuwe kabinet werd het Egmondpact op 28—29.5.1977 door de besturen van de regeringspartijen goedgekeurd, en wel steeds met een aanzienlijke meerderheid. Van Franssprekende zijde kwam er in eerste instantie weinig of geen kritiek, maar in Vlaanderen was dat anders. De tegenstanders van het akkoord voerden aan, dat de toekomstige regionale instellingen te weinig bevoegdheden kregen. Grote wrevel wekte vooral de regeling betreffende Brussel en het Vlaams-Brabantse randgebied daarvan. Toen de ondertekenaars van het akkoord, m.n. de voorzitters van de Christelijke Volkspartij, de Belg. Socialistische Partij en de v u. lieten weten dat het akkoord niet meer op wezenlijke punten kon worden gewijzigd, verenigden de tegenstanders zieh in het zgn.
Egmondcomité, onder leiding van de voorzitters van de → Vlaamse Volksbeweging, het liberale Willemsfonds en het katholieke → Davidsfonds. Mede als gevolg van uiteenlopende interpretaties van het akkoord richtte de regering op 14.9.1977 een comité op. samengesteld uit ministers en partijleiders, om de twee staatssecretarissen voor de Hervorming van de Instellingen te begeleiden bij de uitwerking van de ontwerpteksten tot uitvoering van het akkoord, (het zgn. Stuyvenbergcomité, omdat het vergaderde op het Kasteel van Stuyvenberg). Premier Tindemans diende 11.7.1978 een wetsontwerp dat de toepassing beoogde van het Egmond Stuyvenberg akkoord bij de Kamers in. De behandeling in de Kamercommissie gaf aanleiding tot heftige conflicten: de Franstalige regeringspartijen gaven een verklaring uit. waarin zij stelden dat de besprekingen na de verkiezingen moesten worden voortgezet, op welke verklaring van Vlaamse zijde negatief werd gereageerd. Deze tegenstellingen leidden tenslotte mede tot de val van het 2e kabinet-Tindemans.
