I (Malek an Nasr Salah-Eddin, kortweg genaamd), de eerste ajoebidische sultan van Egypte, zoon van den koerdischen hoofdman Ajoeb, was geb. 1137, en onderscheidde zich reeds vroeg door zijne krijgsbedrijven tegen de Christenen, diende in Egypte voor rekening van den atabek Noereddin (1164—69), werd vizier van den laatsten fatimitischen kalif Adhed-Ledinillah, maakte een einde aan het kalifaat van Egypte (1171), trok vervolgens partij van den dood van Noereddin (1173) en van de minderjarigheid van diens zoon SalehIsmaël, om zich meester te maken van het atabekiaat van Syrië (1175), en om zich onafhankelijk te maken in Egypte. Hij voegde het grootste gedeelte van Mesopolamië aan zijn rijk toe.
Door de Christenen aangetast, werd hij overwonnen bij Rarnla (1178), maar hij bleef overwinnaar bij Paneas, bracht in verscheidene gevechten de nederlaag toe aan Guido van Lusignan, inzonderheid in de vlakte van Tiberias (1187), en maakte in datzelfde jaareen einde aan het koninkrijk Jeruzalem, door de inname van die boofdstad. De val van Jeruzalem had den Derden kruistocht ten gevolge; doch in weerwil van de dapperheid der Christenen, en vooral van Richard Leeuwenhart, handhaafde S. zich in het bezit zijner verovering. Hij stierf 1195 te Damascus, en liet een broeder (Malek-Adel) en 17 zonen na: zijn rijk werd in een tiental ajoebidische rijkjes gesplitst. Groole deugden had S., die zelfs door de Christenen erkend werden.II, ajoebidische sultan van Aleppo (1227—29) trachtte tevergeefs Egypte te heroveren ; hij werd door tartaarsche officieren vermoord.
