koning van Hanover, geb. 5 Juni 1771, vijfde zoon van koning George III van Groot-Britannië en Sophia Charlotte van Mecklenburg-Strelitz, voerde den titel van hertog van Cumberland, studeerde 1786—90 te Gottingen, trad vervolgens in krijgsdienst, en kommandeerde 1793 —95 een hanoveraansch regcment kavallerie in de Nederlanden. In 1813 ging hij in het hoofdkwartier der Gealliëerden, hield vervolgens afwisselend verblijf te Londen en te Berlijn, waar hij 29 Mei 1815 in den echt trad met prinses Frederika van Mecklenburg-Strelitz, wier derde man hij werd.
In het engelsche Huis der Lords deed hij zich als een bestrijder van het liberalismus kennen. Nadat hem 20 Juni 1837 de kroon van Hanover ten deel was gevallen, was een zijner eerste regeeringsdaden (1 Nov. 1837) het afschaffen van de grondwet en het herstellen van de staatsregeling van 1819. In 1848 wist hij zich door het verleenen van concessiën op den troon staande te houden, dien hij bij zijnen dood (18 Nov. 1851) naliet aan zijnen eenigen zoon, die toen koning George V werd. In 1861 is voor E.-A. te Hanover een gedenkteeken opgericht.
