beroemd wijsgeer uit Agrigentum, bloeide omstr. 444 v. Chr., ontving zijne opleiding in de school van Pythagoras, en muntte uit in wijsbegeerte, poëzij, geneeskunde en muziek; hij stond bij zijne medeburgers in hoog aanzien en vertrouwen.
Om zich voor een god te doen doorgaan, die niet den dood van gewone stervelingen gestorven, maar op wonderdadige wijze ten hemel gevaren was, stortte hij zich in den krater van den Etna, hetgeen ontdekt werd doordien zijne sandalen later door den werkenden krater werden uitgeworpen. Zoo luidt de overlevering; doch veel waarschijnlijker is het, dat E., even als Plinius, het slachtoffer was geworden van zijne wetenschappelijke nasporingen. Volgens eene andere lezing verliet hij zijn vaderland na de inname van Agrigentum door de Carthagers (403 v. Chr.), en begaf zich naarden Peloponnesus, waar hij stierf. Behalve vier van elkander onafhankelijke grondstoffen (het vuur of Jupiter, de aarde of Jnno, de lucht of Pluto, en het water of Nestis), die sedert, tot in onzen tijd, onder den naam van de vier elementen bekend zijn geweest, nam E. het bestaan aan van twee als beweegoorzaken werkzaam zijnde krachten, namelijk de vriendschap (liefde), die de elementen vereenigl, en de vijandschap (nijd), die ze van elkander scheidt. Aan het geloof der zielsverhuizing trachtte hij eene ethische beteekenis te geven.
