een der vijf zintuigen, het vermogen om te ruiken. De reukzin is een der lagere zintuigen, wijl zijn functie zich bepaalt tot het voongeleiden van gewaarwordingen, opgewekt door indrukken van louter materieelen aard, terwijl het gemis ervan, wat niet zoo zelden voorkomt, slechts weinig genot doet ontberen en het geestesleven in het geheel niet stoort.
Van grooter beteekenis is de reukzin voor de stoffelijke levensverrichtingen, vooral als waarschuwer. Bij vele dieren is hij onontbeerlijk voor de voeding en de voortplanting. Het orgaan van den reukzin is gelegen in den neus; echter dient niet het geheele neusslijmvlies tot dit doel, doch alleen het bovenste gedeelte, de regio olfactoria. Hierin zijn n.l. gelegen de reukcellen, de uiteinden van de reukzenuw (nervus olfactorius), het eerste hersenzenuwpaar, dat uit de voorhersenen komende, door de fijne openingen van het zeefbeen den neus binnendringt. Het ruiken geschiedt als regel onwillekeurig; wil men een scherper gebruik van het zintuig maken, dan sluit men den mond, en maakt een reeks korte, afgebroken, inademingen. Een door proj. Zwaardemaker uitgedacht instrument, waarmee men de ontwikkeling van het reukvermogen kan onderzoeken, heet olfactometer.
