Bij decreet van 12 juni 1804 (Priorial xii) verbood Napoleon het begraven in kerken. Na de inlijving van de noordelijke Nederlanden bij Frankrijk in 1810 werd deze wet ook hier van kracht. Na de bevrijding van de Franse overheersing werden bij soeverein besluit van 24 december 1813 de oude rechten tot begraven in kerken hersteld.
Bij Koninklijk Besluit van 22 augustus 1827 kwam hieraan weer een einde. Het Franse decreet van 1804, zij het met enige wijzigingen, werd opnieuw van kracht. Het begraven in kerken werd vanaf 1 januari 1829 verboden. Daar het Koninklijk Besluit van 1827 in vele opzichten aan duidelijkheid en nauwkeurigheid te wensen overliet, ontstond er behoefte aan een begrafeniswet temeer daar grote steden zoals Amsterdam, zich van de bepalingen van 1827 weinig aantrokken. Pas op 10 april 1869 kwam er een begrafeniswet tot stand, die onder dagtekening van 19 april 1869 in het Staatsblad werd opgenomen en op 9 mei 1869 in werking trad. zie ook: wet op de lijkbezorging.
