De Kelten bezaten geen boeken doch een mondelinge traditie, die levend werd gehouden door dichters, verhalenvertellers en druïden (priesters). Een verzameling van geestelijke verhalen werd Immrama genoemd, hetgeen 'mystieke reizen' betekent.
De meest vermaarde Immram is de reis van Brendan, een Ierse heilige. Dit dodenboek wijkt geheel af van de inhoud van een Egyptisch dodenboek, waarin een definitief oordeel wordt beschreven. Het Keltisch dodenboek doet dit niet; men kende bij de Kelten geen hemel en hel. In dit dodenboek worden zowel christelijke als vóórchristelijke tradities en voorstellingen door elkaar verweven.
