In kuststreken geloofde men dat eb en vloed invloed hadden op leven en dood. Kinderen werden geboren bij hoog water, mensen stierven bij laag water.'
In de Groningse volksverhalen is meermalen sprake van een geheimzinnig schip met zwarte zeilen en een zwarte wimpel. Bij een kleine kapel neemt het de zielen aan boord en diep geladen vaart het de zee op naar een klein wit eiland. Op het eiland hoort men de namen afroepen van hen die kortgeleden gestorven zijn. Als het schip leeg is ligt het hoog op het water en vaart zo terug naar het vaste land. In Zeeland hadden de Domburgers de naam van dodenschippers: zij voeren de zielen over zee naar een ver wit eiland.
Dat deze verhalen haast uitsluitend voorkomen in de kuststreken, is vermoedelijk een herinnering aan het feit dat de Germanen langs de kust hun doden in kleine bootjes (uitgeholde boomstammen of gevlochten stro) bij eb de zee op zonden.' Water scheidt mensen van elkaar, meer dan iets anders. Voor onze voorouders was een brede rivier een moeilijke hindernis, doch ook een voelbare scheiding van alles wat hun lief was. Aangezien er voor de zielen geen terugkeer mogelijk was, moesten zij een geheimzinnig water oversteken om in het hiernamaals te kunnen komen.
