Om het overlijden van niet-geestelijke personen wereldkundig te maken stelden de steden officiële functionarissen aan. Zij moesten door de straten gaan om hardop de naam van de gestorvene te roepen en diens ziel aan te bevelen in de gebeden der gelovigen.
Van deze stadsbeambten, die de naam hadden van 'dodenroeper', wordt voor het eerst melding gemaakt in 1426 te Nijmegen. In een later raadsbesluit van deze stad van 7 maart 1582 werd bepaald dat hij bij het bekendmaken van de naam moest roepen: 'Een pater noster (Onze Vader) voir d'affgestorven'. Na de Reformatie is dit ambt vervallen; vele dodenroepers werden doodbidders.
