Partneralimentatie is de financiële vergoeding die ten goede komt aan een van de twee partners na een scheiding. Wanneer een van de partners niet genoeg inkomsten heeft om van te leven, heeft de andere partner de plicht om bij te dragen aan de kosten.
Wanneer men gaat scheiden, kan dit invloed hebben op iemands inkomen. In sommige gevallen wordt een inkomen voor een scheiding grotendeels geleverd door één van de twee partners. De andere partner was voor zijn of haar levensonderhoud dus deels afhankelijk van het inkomen van de andere. Door een scheiding verliest deze persoon hiermee zijn of haar totale inkomen. Hierom dient de ander partneralimentatie te betalen. Men kan alleen aanspraak maken op eventuele partneralimentatie wanneer men was getrouwd of een geregistreerd partnerschap had.
Men heeft recht op partneralimentatie wanneer men na een scheiding niet genoeg inkomsten heeft om in levensonderhoud te voorzien. Hierbij wordt gekeken naar de levensstandaard ten tijde van het huwelijk en de draagkracht van de partner met het inkomen. De vergelijking tussen de behoefte van de ene partner en de draagkracht van de andere partner bepaalt grotendeels de hoogte van de partneralimentatie. Er wordt hierbij echter ook rekening gehouden met jaarlijkse fluctuaties, zoals loonstijgingen of -dalingen. Gaat men meer verdienen, dan dient men ook meer partneralimentatie te betalen. Andersom geldt dit in het geval men minder gaat verdienen.
Men dient over het algemeen voor een periode van twaalf jaar partneralimentatie te betalen. Deze periode is wettelijk vastgelegd. Wanneer de partner die partneralimentatie ontvangt echter opnieuw trouwt of genoeg inkomsten verwerft om zelf van te leven, wordt de alimentatie stop gezet. Het stopzetten van partneralimentatie moet altijd worden goedgekeurd door een rechter.
