Alimentatie is een vergoeding of compensatie die de meest daadkrachtige partner aan de minst daadkrachtige partner dient te geven na een echtscheiding. In de praktijk wordt er hierin een onderscheid gemaakt tussen partneralimentatie en kinderalimentatie.
Na een scheiding is men nog steeds verplicht om financieel voor elkaar te zorgen. Wanneer een van de scheidende partijen niet genoeg inkomsten heeft om de levensstandaard voor de echtscheiding voort te zetten, dient de andere partij alimentatie te betalen. Dit noemt men partneralimentatie. De hoogte van de alimentatie hangt onder andere af van de hoogte van het inkomen van beide partijen en de levensstandaard die zij hadden ten tijde van het huwelijk. Aangezien elk jaar salarissen en prijzen variëren, verandert de hoogte van de alimentatie ook elk jaar. Alimentatie is namelijk gebaseerd op daadkracht, wat onderhevig is aan veranderingen in de salarissen en prijzen. Een rechter beslist uiteindelijk op basis van allerlei factoren hoe hoog de alimentatie is en hoe lang men deze dient te betalen. Hierbij houdt een rechter er bijvoorbeeld ook rekening mee dat een van de partners tijdens het huwelijk zelf m misschien geen inkomen had, maar wel in staat is om te werken. Wanneer de partner die alimentatie ontvangt trouwt of gehuwd gaat samenwonen, wordt de alimentatie stopgezet.
Bij kinderalimentatie dient één of beide van de scheidende partijen te zorgen voor de kosten die nodig zijn om een de kinderen op te voeden. Ook hierbij wordt gekeken naar de relatieve draagkracht die de scheidende partijen hebben. Kinderen dienen alimentatie te ontvangen tot een leeftijd van 20 jaar. De ouders dienen na het achttiende levensjaar namelijk ook nog een bijdrage te leveren aan een opleiding voor het kind.
