Sinds er scholen bestaan zijn er leerlingen die spijbelen. Om de zoveel tijd verzint iemand iets om dit aan te pakken. Zo werd de politie van Amsterdam een paar jaar geleden ingezet om jongeren van de straat te plukken en terug naar school te brengen. Het resultaat was dat leerlingen soms uren op het politiebureau zaten en daardoor lessen misten.
Eind 1999 presenteerde Nedap in Groenlo iets nieuws: het bedrijf noemde het zelf een datalogger — een woord uit 1993 —, maar de kranten spraken van een spijbelchip of spijbelchipkaart. ‘Met de chipcard,’ aldus het ANP op 1 oktober, ‘die iedereen bij zich moet hebben, is het mogelijk om tot op de minuut te bekijken hoeveel uren een leerling heeft gemist. De aanwezigheid kan ook buiten het klaslokaal gemeten worden, dus spijbelen met gym is er niet meer bij. Nedap begint over twee weken een proef met de zogenoemde Datalogger. Alle leerlingen van Het Graafschapcollege voor middelbaar beroepsonderwijs in Doetinchem krijgen een chipcard. De docent in het klaslokaal heeft een apparaatje in zijn broekzak dat van een afstandje elektronisch meet wie er is. De informatie wordt vervolgens verzonden naar een computer.’
Op de opiniepagina van de Volkskrant leidde de berichtgeving over de spijbelchip tot een kleine discussie die werd samengevat in de koppen ‘Spijbelchip is ouderwets middel tegen oude kwaal’ en ‘Leerlingen gebaat bij invoeren spijbelchip’. Wat werkelijk het effect is, zal nog moeten blijken.
Vergelijk plagiaatcontrolemachine.
