Onware verhalen, leugens vertellen; fantaseren. Volgens het Etymologisch Woordenboek van Van Dale hebben we dit woord rond 1824 via het Frans ontleend aan het Latijn (fabulare, fabulari). Op liegen heeft lange tijd een taboe gerust. De waarheid wordt volgens onze westerse moraal als een groot goed beschouwd.
De bijbel houdt ons reeds voor dat de leugen moreel verwerpelijk is. Denken we maar aan een van de tien geboden: ‘Gij zult geen valse getuigenis spreken.’ Liegen klinkt tamelijk hard en direct. Een vreemde term komt minder hard aan. Ook plechtstatige en literaire termen en uitdrukkingen zijn erg populair bij mensen die het liegen willen camoufleren.
In 1958 schreef Graham Greene ‘Our man in Havana’. ‘Onze’ man is een verkoper van stofzuigers die als spion wordt gerekruteerd. Maar omdat de brave borst absoluut geen kaas heeft gegeten van het spionnenwereldje, fabuleert hij een legertje agenten bij elkaar en gebruikt hij doorsnedes van stofzuigers als blauwdrukken van ultra-geheime wapens en lanceerinstallaties. Zijn bazen vinden het allemaal prachtig. Zijn ‘onthullingen’ blijken perfect in hun strategie te passen.
De Standaard, 30-01-97
