kinds; niet volledig bij zijn verstand.
Wij hebben dit woord in de negentiende eeuw via het Frans ontleend aan het Latijn (demens: waanzinnig, dwaas). Tegenwoordig niet meer zo als eufemisme aangevoeld. Het werkwoord dementeren duidt het proces aan van iemand die geestelijk aftakelt.
Ik kan dement en idioot worden..., maar mijn volstrekte blijft. Ik moet ook dat aandurven. Ik moet willen bloeien en verwelken.
Frederik van Eeden: Mijn Dagboek. 1895, geciteerd in WNT
‘Vroeger was opa kinds. Dat klonk eigenlijk helemaal niet erg en zelfs een beetje vrolijk. Maar men vond het denigrerend en vond dat grootvader maar dement (zonder geest?) moest zijn. Tegenwoordig is hij aan het dementeren. Dat betekent dat de ziekte hem niet langer overkomt maar dat hij zelf de oorzaak is van iets dat heel erg vervelend is voor de familie en de dokters. Door dit woord te gebruiken wordt de suggestie gewekt dat die ouwe vent er best mee zou kunnen stoppen als hij maar wilde meewerken.’
de Volkskrant, 06-04-2000
