(Londen 1630-1685), koning van Engeland, Schotland en Ierland, had in 1660 zijn residentie in Breda tijdens zijn ballingschap. Hier vaardigde hij wat nog altijd bekend staat als de Declaratie van Breda uit op 4 april 1660, waarin hij algemene amnestie en godsdienstvrijheid afkondigde voor de Engelse onderdanen.
In 1651 was Karel II, na de nederlaag die Cromwell hem had toegebracht, naar het vasteland van Europa uitgeweken. In 1660 trok hij naar Breda waar zijn zuster, de weduwe van prins Willem II van Oranje, hem het kasteel als verblijf had aangeboden. Hij was hier al geweest in 1649. Hier schreef hij zijn koninklijke vrijbrieven van Breda. Daarna stegen zijn kansen om terug te keren naar Engeland. Ook zijn broers kwamen later op het kasteel van Breda wonen, totdat zij samen naar Engeland konden terugkeren.
Breda kreeg later speciale voorrechten van de Engelse koning. De burgers van Breda mochten vrij handel drijven op Londen en alle andere plaatsen en havens van zijn koninkrijk. De Bredaenaars zouden overal behandeld moeten worden als zijn eigen onderdanen. Er volgde echter vrij spoedig een nieuwe Engelse oorlog, die in 1667 eindigde met de Vrede van Breda. De stad Breda werd toen door Karel II gekozen.Bron: Anton van Oirschot, Het land van de Brabanders.
