Onbekend in het Oudfr. recht. Wel kende men het door de ouders beloven van een dochter aan (de familie van) de man.
Omstreeks de 13de eeuw werd in Frl. echter het instituut der V. aan het canonieke recht ontleend ; volgens dit recht waren trouwbeloften (sponsalia de futuro) bindend, en kon men degene die ze had afgelegd tot een huwelijk dwingen. Hoewel de roomse kerk stelde dat de V. gevolgd moest worden door een, in het openbaar uitgesproken, jawoord (sponsalia de presenti), erkende ze toch ook op een V. gevolgde bijslaap als wettig huwelijk, waardoor rechtszekerheid inzake het huwelijk in de M.E. ontbrak, en veel clandestiene huwelijken werden gesloten.
Dit euvel, na de reformatie krachtig bestreden, bleef tot na 1700 doorwoekeren. Trouwbeloften bleven ook tijdens de republiek bindend. Een rest is, dat men in Frl. de V. noch licht sluit, noch licht breekt, zie Huwelijk.
Zie: Vr. F. ix (1862), 177-205 ; Y. Poortinga, Elbrich, 2 dln. (1947-49).
