oudste en leider der doopsgezinden (Lwd. 1504-Het Falder, bij Emden, 1568). Eerst franciscaner monnik, eind 1533 bij de doopsgezinden, begin 1534 te Appingedam door zijn broer Obbe tot oudste bevestigd.
Dan naast Menno Simons leider doperse beweging, en bij vrijwel alle belangrijke bijeenkomsten aanwezig. Hij schijnt reeds ca. 1540 Nederland te hebben verlaten, om in Holstein en Mecklenburg te werken, later in Dantzig.Enkele malen bezocht hij nog de gemeenten in Nederland. D.P. was de meest begaafde leider der oude doopsgezinden, in kennis Menno overtreffend. Hij heeft consequent zijn idee van de gemeente zonder vlek of rimpel (Eph. 5:27) trachten te verwerkelijken, vooral door strenge banpraktijk. Ook Menno, eerst gematigder, werd door hem voor dit standpunt gewonnen.
Toen in 1566 in Franeker en Harlingen de strijd tussen Vlaamse en Friese doopsgezinden uitbrak, koos D. de zijde der Vlamingen, terwijl Leenaert Bouwens leidsman der Friezen werd.
Zie: Mennonite Encyclopedia II (Goshen, Ind., 1956); zijn theol. werk in: Bibliotheca Reformatoria Neerlandica x (Den Haag 1910).
