Bouwland dat een jaar lang onbebouwd blijft liggen. Het braken werd in de M.E. al in Frl. toegepast, maar nog onregelmatig: slechts als het wegens overdadig onkruid nodig bleek.
Pas het tekort aan mest tengevolge van de veepest dwong in de 18de eeuw tot systematische toepassing van de braak in een tamelijk vaste vruchtwisseling, om 'uitgebouwde’ landen (bijv. eens per vier jaar) op krachten te laten komen. Het B. bleef in Frl. niet onbewerkt liggen: men ploegde het zevenmaal (op de lichte gronden zelfs vaker) en indien mest voorhanden was, werd die er vóór de op-één-na-laatste ploegbeurt over gebracht.Ook bij ruimer bemesting bleek het braken gunstig te werken, zodat het in huurcontracten steeds verplicht werd gesteld. Tegen 1850 zag men alweer veel minder B., tengevolge van een verschuiving in de vruchtwisseling (bijv. aardappelbouw tijdelijk i.p.v. braak), een vergrote toepassing van wisselbouw en rijenteelt en volledig herstel van de voorraad natuurlijke mest. Daarna deed het gebruik van hulpen kunstmeststoffen nog in de 19de eeuw de braak nagenoeg volledig in onbruik geraken.
Zie: Spahr van der Hoek, Fr. landb. (1952).
