Onder de wet van G. wordt in het algemeen verstaan de zgn. Iste wet van G., Gesetz der Genussabnahme: „De mate van lust van een zelfde, herhaalde, bevrediging van een behoefte (eines und desselben Genusses) neemt, wanneer wij daarmede ononderbroken voortgaan, voortdurend af, tot ten slotte verzadiging intreedt.” De zgn.
Ilde wet van G. luidt: „De mensch, die de vrije keus heeft tusschen de bevrediging van meerdere behoeften (mehrere Genüsse), wiens tijd echter niet toelaat deze alle ten volle te bevredigen, moet, hoezeer ook de absolute grootte der afzonderlijke behoeften moge verschillen, om het totale bereikbare effect zoo groot mogelijk te doen zijn, vóór hij de sterkst gevoelde behoefte ten volle bevredigt, alle behoeften gedeeltelijk bevredigen in die verhouding, dat de grootte van elke behoefte (of de lust van hun bevrediging) op het moment waarop de bevrediging wordt afgebroken, gelijk blijft.” Hiermede heeft G. in 1854 voor het eerst psychologische verschijnselen voor de economie een mathematische formuleering gegeven. Aanvankelijk bleef zijn werk zonder eenige invloed, tot deze wetten bij Menger, Jevons en Walras mede grondslag werden van de grenswaarde-leer.
Een door Menger in dit verband opgesteld schema geeft zoowel de Iste als de Ilde wet van G. weer:
