(de Bay) (1513—1589), geboren in Melin in Henegouwen, werd leeraar aan de Universiteit te Leuven. Hij leefde in den tijd, toen in den boezem der Roomsch-Catholieke kerk gestreden werd over de verhouding van zonde en genade.
Het waren de dagen van jansenius, toen het Augustinianisme stond tegenover de leer van Trente en het Jezuïtische Semipelagianisme. Op twee punten week Bajus zeer beduidend van de officieele kerkleer af.
Ten eerste beweerde hij, dat de oorspronkelijke gerechtigheid bij Adam vóór den val geen donum superadditum was. De begeerte was volgens hem werkelijk zonde.
Maria onderging den dood als straf op de zonde. De mensch had geen vrijen wil.
Ten tweede leerde hij, dat bij de rechtvaardigmaking God onzen boozen wil verandert in een goeden, en dat daarbij komt de vergeving van zonden. Zijn leer werd eerst door de Sorbonne (1560) veroordeeld (13 leerstellingen).
Daarna werden door Pius V 79 leerstellingen veroordeeld (1567). In 1579 bevestigde paus Gregorius in de bul „Provisionis nostrae” de vorige uitspraak en Bajus werd genoodzaakt om te herroepen.
Hij bleef in zijn ambt; maar, dat hij meer dwalingen koesterde, bleek wel daaruit, dat hij de onfeilbaarheid van den paus loochende en dat hij uitsprak: elk bisschop ontvangt zijn macht rechtstreeks van God. In een briefwisseling met Marnix van Sint Aldegonde stemde hij toe, dat de autoriteit van de Heilige Schrift boven die der kerk staat.
Hij stierf in 1589.
