Dit woord beteekent letterlijk pausbestrijding, maar het verschijnsel, dat er meê aangeduid wordt, heeft niets gemeen met eenige principieele bestrijding van den paus of van de Roomsche leer. Het Antipapisme wordt niet gedragen door een positief beginsel, maar leeft uitsluitend van negatie en verdachtmaking.
Het streven, om overtuigend op de Roomschen in te werken, ligt dan ook geheel buiten zijn gezichtskring. Het doet zelfs niet de minste poging, hen te benaderen, maar richt zich tot het niet-Roomsche deel der bevolking, en heeft geen ander doel dan dit tegen hen op te zetten.
Met name het liberalisme heeft in den politieken strijd telkens naar dit wapen gegrepen, om zijn bedreigde machtspositie te handhaven, en te voorkomen dat deze finaal werd gebroken door het samengaan bij de stembus van hen, die eischen dat ook in de sfeer van den staat gerekend worde met de ordinantiën Gods. In den lateren tijd doet het Antipapisme als politiek strijdmiddel weinig opgeld meer.
Het liberalisme, dat trouwens ten doode is opgeschreven, schijnt de ondeugdelijkheid van dit wapen te hebben ingezien, waarbij komt dat door het invoeren van het stelsel der Evenredige Vertegenwoordiging de stembusstrijd een belangrijke wijziging onderging. Het minst komen antipapistische uitingen voor onder degenen, die trouw gebleven zijn aan de beginselen van de reformatie der 16de eeuw.
Gelijk van Roomsche zijde onomwonden wordt erkend, weten b.v. de Gereformeerden over het algemeen zich vrij te houden van alle antipapistisch gedoe. En toch zijn juist zij het, die Rome zoo scherp bestrijden, in woord en geschrift, en die, vooral in het Zuiden des lands, door georganiseerde Bijbel- en tractaatverspreiding den Roomschen het licht des Evangelies zoeken te brengen.
