Een manier om samenwerking te stimuleren en tot een optimale uitkomst te komen, ontstaat door de centralisatie van processen.
Een voorbeeld van samenwerking is een CAO: de overheid brengt werknemers en werkgevers bij elkaar die gezamenlijk tot een collectieve arbeidsovereenkomst voor werknemers (geen zelfstandigen) komen, waarin afspraken worden gemaakt over primaire arbeidsvoorwaarden (loon) en secundaire arbeidsvoorwaarden (kinderopvang, reiskostenvergoeding). Ook wordt er elk najaar geprobeerd een sociaal akkoord te smeden waaraan CAO-onderhandelingen moeten voldoen. Looneisen zijn een belangrijk discussiepunt in CAO-onderhandelingen omdat zij 1) ten minste gekoppeld aan de inflatie moeten zijn om in reële termen even hoog te blijven, maar 2) tegelijkertijd gelijk moeten groeien met de groei in productiviteit zodat loonkosten een gelijk deel van de totale kosten blijven. De overheid kan ervoor kiezen om een minimumloon in te stellen, dit heeft zijn voor- en nadelen.
Verzonken kosten zijn ook belangrijk voor de keuze tot samenwerken. Dit zijn kosten die niet meer terugverdiend kunnen worden als een samenwerking is aangegaan (bijv. ontwikkelingskosten). Deze kosten zouden dus niet uit moeten maken wanneer je een beslissing maakt om door te gaan met een samenwerking. Toch gebeurt dat vaak wel, omdat wanneer bedrijven of overheden al veel geld in een project hebben gestoken ze zich niet snel zullen terugtrekken uit die samenwerking.
