Het woord sanctie komt uit het Latijn en betekent strafmaatregel. Een sanctie heeft een bestraffend karakter omdat met de sanctie bepaald gedrag wordt veroordeeld in de vorm van een straf. Wanneer een persoon over de snelweg 30 kilometer per uur te hard rijdt met zijn auto, loopt hij een groot risico om een verkeersboete te krijgen. Wanneer de persoon daadwerkelijk wordt beboet wegens te hard rijden, is er sprake van een sanctie. In dit geval wordt er een sanctie opgelegd omdat de wetgever ooit...

Een sanctie is een straf of maatregel die is opgelegd in een strafzaak, zoals geldboete, gevangenisstraf, terbeschikkingstelling en ontzegging van de rijbevoegdheid.

Middel om iemand positief of negatief te beïnvloeden.

Straf of maatregel die wordt toegepast als rechtsregels worden overschreden.

(de; -s) SP - middel om de naleving van een voorschrift, regel af te dwingen of als straf voor een overtreding - Sanctie op overtreding van een gedragsregel kwam in 1815. In dat jaar maakte de The Society of Aberdeen Golfers de volgende regel: ‘De tegenstander mag de speler niet hinderen door te gaan lopen of hem in de weg te staan. Doet hij dit wel, dan geeft hij een slag cadeau aan de speler en deze mag overslaan.’Geen strafslag, nee, een cadeautje voorde tegenstander. (BOUWG) • Sancties voor...

sanctie - zelfstandig naamwoord uitspraak: sank-sie 1. strafmaatregel waarmee je dreigt ♢ er staan strenge sancties op spijbelen van school Zelfstandig naamwoord: sank-sie de sanctie de sancties het sanctietje

Sanctie - v. (-s, ...tiën), bekrachtiging, bevestiging: de sanctie weigeren aan; ergens Zijne sanctie aan verleenen; tot wet verheven: de Pragmatieke Sanctie.

Sanctie - bekrachtiging. Zoo in den zin van goedkeuring van een besluit (zie b.v. art. 120 Grw., dat op door de Staten-Generaal aangenomen wetsvoorstellen de goedkeuring van den Koning eischt). Zie voor de bekrachtiging van een recht of verplichting door strafbedreiging (z.g.n. Penale sanctie) LEX IMPERFECTA en STRAFBEDING.

sanctie - v., bevestiging; toekenning van kracht van wet.

sanctie - v. (sanctiën), bekrachtiging; de sanctie weigeren aan

v. 1 bevestiging, goedkeuring, (wettelijke) be- krachtiging; 2 gevolg v. d. overtreding; 3 dwangmiddel, strafmaatregel.

1° (moraal) in breeden zin iedere vergelding van een daad door belooning of straf, in enge beteekenis alleen de strafvergelding, speciaal die positieve s., welke van den menschelijken wetgever afkomstig is. De natuurlijke s. vormen de gevolgen, welke uit het al of niet onderhouden van de wet natuurlijkerwijze voortvloeien, zooals bijv. het eeuwig geluk of het gemis daarvan; de positieve s. wordt als zoodanig bepaald door God of den menschelijken wetgever (Kerk, Staat). P. de Jong. 2° (...

In Amsterdam kwam in de jaren dertig de verwensing krijg de sancties! voor. Een eendagsvlieg die al sedert jaren niet meer gehoord wordt. “Toen Italië Abessinië was binnengevallen, hoorde men overal van sancties spreken. De volksman begreep de eigenlijke betekenis niet, alleen dat het iets ergs was.” (Berns 1993: 87). De emotionele betekenis is cik heb een vreselijke hekel aan je, ik kots van je’.

(‘sanksi) v. (-s) [Fr. < Lat. sanctio] 1. Algm. bekrachtiging, bevestiging, goedkeuring : → Pragmatieke Sanctie. 2. Inz. dwangmiddel als waarborg : wetten zonder -s. sanctificatie → sanctifikatie.

[→Lat. sanctio, strafbepaling, sancire, onschendbaar maken, verbieden op straffe van], v. (-s), 1. bekrachtiging, erkenning of goedkeuring door een bevoegd gezag van een bestaande toestand of van een genomen besluit of maatregel: ergens zijn — aan verlenen; 2. dwangmiddel, middel om de naleving van een voorschrift af te dwingen of als straf voor een overtreding (e). (E)VOLKENRECHT. In de statengemeenschap ontbreekt een centrale overheid met de uitsluitende bevoegdheid om sancties te...