Put - scheepsruim. Zie ook havenjargon.

Put is een diep gat in de grond gemaakt met het doel ondergrondse watervoorraden te bereiken.

Put m. (-ten), diepe groeve : putjes in *t gezicht; — kuiltje : zij heeft putjes in de wangen, als zij lacht; — kuil: kalkput, beerput; — holte: putten in de aardappelen; — schacht: mijnput; — inz. gegraven of geboorde diepte waarin water opwelt: een put graven, delven; Nortonputten boren; Artesische putten; — zulk eene diepte aan de binnenzijde met steen bekleed: een put metselen; — (zeew.) oude benaming van de pompzode; — (spr.) als het ka...

put - zelfstandig naamwoord 1. smal, diep gat in de grond waar water uit wordt gehaald ♢ ze schepten wat water uit de put 1. in de put zitten [verdrietig, neerslachtig zijn] 2. wie een put graaft voor een ander, valt er zelf in [wie een ander kwaad wil doen, heeft daar vaak zelf last van]...

zie : massagraf.

Put - zie G. C. Nijland.

Put is de naam van eene in den grond gegravene of geboorde opening, welke dient om drinkwater te verschaffen. In ons land wordt uit den put het water opgehaald door middel van een daarin neergelaten emmer. Op hooggelegen plaatsen heeft men diepe putten, bijv. te Hoog Soeren, te Bentheim enz. Artesische putten worden geboord, en uit deze komt het water veelal met een straal te voorschijn. Meermalen echter zijn in ons Vaderland zulke putboringen mislukt, zooals te Amsterdam en bij Enschedé.

put - Gaten, kuilen of andere meestal verticale uitgravingen die in de aarde worden uitgeboord, geslagen, gedrild of op een andere manier gebouwd om diverse vloeistoffen omhoog te halen, bijvoorbeeld water, brijn, aardolie of aardgas.

Put - baisse-premie bij premieaffaires in effecten te Londen en New-York. Zie Premieaffaire.

In het algemeen: kunstmatig gemaakt gat in den grond, bij voorkeur bestemd voor het bewaren van vloeibare of half-vloeibare stoffen (mestput, beerput, kalkput, ook: ➝ bouwput); meer speciaal echter waterput: cylindervormige schacht in den grond, hetzij ter bewaring van op de daken van een gebouw opgevangen hemelwater (regenwater-p., deze heeft een bodem); hetzij ter bereiking van het dieptewater (in dat geval heeft de p. geen bodem). Gewoonlijk wordt het water met behulp van een emmer aan een to...

m. (-ten; -je) [Lat. puteus] I. Eig. 1. Algm. diepte, kuil: beer-, kalk-, regenput; mijnput. Gez. een maken om een andere te vullen, een oude schuld met een nieuwe betalen; in de zitten, ook Fig. in verlegenheid zijn; -je bij paaltje houden, wat bijeen hoort bijeenhouden; van -je tot paaltje, tot in de kleinste biezonderheden; wie een maakt voor een ander, valt er zelf in, wie een ander wil benadelen, ondergaat vaak zelf dat nadeel. ➝ kalf. 2. Inz. a. in de grond gegraven of geboorde, meestal...

put - vrouw, schaamdeel. Het hevel een puttekijn aen den lichame, X Goede Boerden (ed. VERWIJS) 35 [15e e.].Maar het putje van die oesters, Die al korrende ons vermaakt. ls het ware oesterbankje, Dat ons aan de lever raakt, Tweede schakering v. Nieuwe Gezelschaps-toasten 18 [1837]. en: een put van één paal hebben; gebezigd voor: monogaam zijn. Volgens ENDT oorspr. een uitdr. van heiers.

m. (-ten), 1. gegraven of geboorde kokervormige diepte waarin water opwelt of waarin men water opvangt en bewaart: een graven, delven; de schacht van een put is veelal met steen bekleed: een metselen ; (spr.) als het kalf verdronken is, dempt men de men verhelpt het kwaad, als het ongeluk gebeurd is; putten met iets kunnen dempen, gezegd van wat in grote overvloed voorhanden is; 2. figuur op het ganzenbord die een put voorstelt: in de zitten; vandaar fig.: in de zitten, in verlegenheid zitten,...