Wat is de betekenis van opperbevelhebber?

opperbevelhebber - zelfstandig naamwoord uitspraak: op-per-be-vel-heb-ber 1. de hoogste leider van leger of vloot ♢ de opperbevelhebber bepaalt welke militairen worden ingezet Zelfstandig naamwoord: op-per-be-vel-heb-ber ...

Volgens de Grondwet van 1815 bezat de Koning ‘het oppergezag over de vloten en legers’. Hij of een van zijn familieleden trad daadwerkelijk op als bevelhebber van de strijdkrachten. Reeds in 1813 had Willem I zijn zoon, de latere koning Willem II, benoemd tot inspecteur-generaal van het nog in opbouw zijnde leger. In de gevechten bij Qu...

m. (-s), die het hoogste bevel heeft.

hoogste bevelhebber van een leger of vloot, of in een operatiegebied. In het bijzonder hij, die in tijd van oorlog met de leiding der operatiën van een Staat is belast. In Ned. wordt alleen in tijd van oorlog een O. van Land- en Zeemacht benoemd. In Blg. is de koning O.

is in het algemeen de hoogste bevelhebber bij een leger. Meer in het bijzonder wordt als de opperbevelhebber aangeduid hij, aan wie de leiding der operaties van de in oorlog zijnde staat wordt toevertrouwd. In vredestijd werd de functie als regel niet vervuld, veelal werd dan vastgesteld, aan welke autoriteit zij t.z.t. zou worden opgedragen. Zowel...

m. opperbevelhebbers (mil. officier, die het hoogste bevel heeft).

m. (-s), officier die het hoogste bevel heeft. De opperbevelhebber is in oorlogstijd belast met de leiding van de militaire operaties van een staat of een combinatie van staten. In de N A VO is het opperbevel reeds in vredestijd geregeld. Volgens de Ned. (art. 59) en Belg. (art. 68) Grondwet heeft de koning het oppergezag over de krijgsmacht, zodra...

...

...