m. (-s), officier die het hoogste bevel heeft.
De opperbevelhebber is in oorlogstijd belast met de leiding van de militaire operaties van een staat of een combinatie van staten. In de N A VO is het opperbevel reeds in vredestijd geregeld. Volgens de Ned. (art. 59) en Belg. (art. 68) Grondwet heeft de koning het oppergezag over de krijgsmacht, zodra dit nodig is zal hij bij KB een opperbevelhebber benoemen.
