Wat is de betekenis van Onwillig?

bn. bw. (-er, -st), 1. niet gewillig, weerspannig : met onwillige honden is het kwaad hazen vangen ; hij blijft omvillig tot boete en terugkeer; bw.: onwillig gehoorzamen; 2. (Zuidn.) onopzettelijk, onwillekeurig: de dichtkunst is een behoefte van het hart, een vaak onwillige drift; — een onwillige manslag, b.v. door onvoorzichtigheid.

onwillig - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: on-wil-lig 1. wie laat blijken dat hij iets niet wil doen ♢ deze zaak heeft te maken met onwillige betalers 1. met onwillige honden is het kwaad hazen vangen ...

adj. & adv., ûn-, tsjinwillich bekstallich; (van paarden), bekstallich; — om voor de wagen te worden gespannen (van paarden), weinflechtich, -raensk, -ronnich.

bn., bw. (niet gewillig; weerspannig): een onwillige knaap; onwillig te of tot; fig. een onwillige manslag, b.v. door onvoorzichtigheid; spreekw. Met onwillige honden is het slecht hazen vangen, die tegen hun zin een werk moeten verrichten, doen dit slecht.

(on’wiləch) bn. en bw. (-er, -st) 1. ongehoorzaam, weerspannig : een -e jongen; tot eerherstel. → hond. 2. door onvoorzichtigheid : een -e manslag.

bn. bw. (-er, -st), niet gewillig, bezwaar makende tegen het verrichten of het ondergaan van eene handeling, weerspannig : met onwillige honden is het kwaad hazen vangen; hij blijft onwillig tot boete en terugkeer; onopzettelijk, onwillekeurig : de dichtkunst is eene behoefte van het hart, eene vaak onwillige drift; — een onwillige manslag, n...

...

...

...