Onbeminlijk en onbeminnelijk
bn. bw. (-er, -st), niet beminlijk, ongeschikt om bemind te worden, om liefde te wekken, niet lief : ik ken geen onbeminlijker mensch; een niet onbeminlijk meisje, vrij beminlijk; — bw. van wijze, op eene niet beminlijke wijze, niet lief : ge hebt u daarin al heel onbeminlijk gedragen. ONBEMINLIJKHEID, v. ONBENADERBAAR, bn. niet benaderd kunn...
