ervaring - zelfstandig naamwoord uitspraak: er-va-ring 1. wat je op een bepaalde manier voelt of meemaakt ♢ hij vertelde mij zijn ervaringen 1. ervaring hebben [het eerder gedaan hebben]...

v. (-en), 1. het ervaren, het door ondervinding leren: — als bron van kennis; bij -, door het ervaren, ondervonden te hebben; 2. wat men ervaart of ervaren heeft, ondervinding: een onaangename —; 3. geheel van ondervindingen, en vandaar kennis door ondervinding of waarneming verkregen. zie empirisme.

s., ûnderfining; uit — kennen weten, by (de) ûnderfining hawwe; hij is een man van —, hy is fan ien Maeije sa âld net.

v. (-en), 1. het ervaren, het door ondervinding leren: ervaring als bron van kennis; — bij ervaring, door het ervaren, ondervonden te hebben. 2. wat men ervaart of ervaren heeft, ondervinding: een onaangename ervaring; zijn ervaringen mededelen. 3. geheel van ondervindingen, en vand. kennis door ondervinding of waa...

v. ervaringen (1 het ervaren; het door ondervinding of waarneming leren; 2 hetgeen men ervaren heeft; 3 geheel van kennis, door ervaring of waarneming verkregen): 1. iets, dat ik bij ervaring ken; 2. mijn persoonlijke ervaring van gisteren was ....; 3. levens ervaring opdoen.

empirie, → empirisch.

Ervaring - Ervaring is in ruimeren zin elke waarneming of ondervinding, die ons feitenmateriaal aanbrengt voor ons verstandelijk kennen, of ook dit feitenmateriaal zelf. Men onderscheidt dan uiterlijke (physische) en innerlijke (psychologische) ervaring. In engeren zin noemt men ook e. een op waarneming en ondervinding berustend practisch inzicht (...

Ervaring - Zie EMPIRIE.

zie Ondervinding.

Ervaring noemt men zoodanige kennis, welke door juiste, zintuigelijke waarneming verkregen wordt. Inzonderheid geeft men dien naam aan datgene, wat omtrent de natuur op grond van wetenschappelijke waarnemingen of opzettelijk daartoe genomene proeven wordt vastgesteld. Daarom heeft men de natuurkunde met den naam van ervaringsleer bestempeld (zie on...