Middel tot verwezenlijking van het (→) episch theater, zoals door Bertolt Brecht (1898 – 1956) ontwikkeld is. Het doel van de vervreemding is het vertrouwde onvertrouwd te maken om zodoende een schok teweeg te brengen en de maatschappelijke situatie in een ander (volgens Brecht juister) licht te plaatsen. Hij tracht dit te bereiken door middel van afstandscheppende technieken, vervreemdingseffecten genaamd. Zo mag de acteur zich niet meer met zijn rol (→) identificeren maar moet hij hem rationeel demonstreren.
Maskers en songs, onderbrekingen in het handelingsverloop, filmprojecties zijn erop gericht anti-illusionistisch toneel te maken. De toeschouwers krijgen niet de gelegenheid zich te identificeren met de personages maar worden gedwongen zich kritisch op te stellen.
Literatuur
- Frans Grillet, Bertolt Brecht; Ontmoetingen, 1962
- Prof. Dr. H. H. J. de Leeuwe en drs. J.E. Uitman, Toneel en dans, 1966
