Alexander Janssen

MSc Accounting & Control

Gepubliceerd op 20-02-2019

Delingscalculatie

betekenis & definitie

De meest eenvoudige methode voor het verbijzonderen van kosten aan een kostendrager is de delingscalculatie. Bij deze methode worden zowel directe als indirecte kosten gealloceerd op basis van het aantal voortgebrachte eenheden van een kostendrager.

Deze meest primitieve vorm van kostenallocatie, in het Engels ook wel peanut-butter costing genoemd, is een gemakkelijke en goedkope manier om de indirecte kosten aan een kostendrager toe te wijzen. Twee varianten van de delingscalculatie zijn te onderscheiden: naïeve delingscalculatie en de integrale kostprijscalculatie. Bij toepassing van de naïeve delingscalculatie wordt de kostprijs berekend door de totale kosten te delen door het aantal voortgebrachte eenheden (zoals productie-eenheden, aantal geleverde diensten of aantal klanten):

Kostprijs = Totale kosten / Aantal voortgebrachte eenheden

Deze kostenallocatiemethode geeft een zeer eenvoudige voorstelling van de kosten per eenheid en houdt geen rekening met het feit dat een deel van de kosten, de constante kosten, niet reageren op een verandering in de productieomvang. Deze beperking wordt opgeheven door toepassing van de integrale kostprijscalculatie, waarin een splitsing wordt gemaakt tussen constante en variabele kosten en tussen werkelijke en normale productie:

Integrale kostprijs = (Constante kosten / Normale productie) + (Variabele kosten / Werkelijke productie)

Al met al is het voordeel van de delingscalculatie dat deze kostenallocatiemethode voor alle betrokkenen in een organisatie goed te begrijpen is. Een beperking van de delingscalculatie is dat, ook in het geval van de integrale kostprijscalculatie, deze methode alleen kan worden toegepast indien de kosten per kostendrager strikt gescheiden worden geadministreerd, óf als er sprake is van homogene productie/dienstverlening (één kostendrager).