is de kennis van de afstammingsleer van plant en dier. Vooral aan de hand van de palacontologie (de kennis van uitgestorven planten en dieren; tracht men zich een voorstelling te maken van de ontwikkeling van het planten- zowel als van het dierenrijk uit eenvoudiger vormen.
Op dit gebied is nog veel onbekend, terwijl anderszins van hetgeen wel bekend is het meeste berust op m.o.m. waarschijnlijke veronderstellingen. De oorzaak hiervan is o.m. gelegen in het feit, dat het aantal exemplaren, waarover men beschikt, i.v.m. het groot aantal jaren (meer dan 1000 millioen) waarom het gaat, nog veel te gering is. Dit neemt niet weg, dat wanneer men het geheel overziet toch een zekere ontwikkelingsgang kan worden waargenomen. Men ziet, dat uit de meest eenvoudige vormen, de eencellige planten en dieren, in de loop van die millioenen jaren steeds meer gecompliceerde vormen ontstaan. Over de wijze, waarop deze overgangen plaatsvinden, verkeert men eveneens in het onzekere. Ook hieromtrent bestaan verschillende voorstellingen, waarvan geen enkele een algemeen aanvaardbare oplossing biedt (z. Afstammingshypothese ).