Omstreeks 1934 kende men als bouwstenen van het atoom de lichte electronen en de zwaardere protonen en neutronen. De massa van een proton en die van een neutron is resp. 1836 en 1838 maal zo groot als de massa van een electron.
Sindsdien heeft men ook atomaire deeltjes ontdekt met een massa, welke tussen die van een electron en die van een proton in ligt. Men noemt deze deeltjes mesonen Grieks mesos = in het midden). Hun massa is ca 1000 x de massa van een electron.De m. zijn het eerst ontdekt in de kosmische straling; zij ontstaan door botsing van atoomkernen, die uit het heelal de atmosfeer binnendringen, met de kernen van gasatomen in de atmosfeer. De m. zijn niet stabiel; zij vallen binnen zeer korte tijd uiteen, waarbij andere atomaire deeltjes en straling kunnen ontstaan. Deze korte levensduur is één van de oorzaken, waardoor deze deeltjes betrekkelijk lang aan de aandacht zijn ontsnapt. Er zijn verschillende soorten m. gevonden.
In de theorie van het atoom spelen de m. een rol bij de verklaring van de aantrekking tussen protonen en neutronen.