afgekort lx, is de naam voor de eenheid van belichtingsterkte, d.i. de aan een oppervlak toegestraalde lichtstroom per eenheid van oppervlakte. Vroeger werden algemeen bepaalde lichtbronnen met zo goed mogelijk omschreven eigenschappen als standaardlichtbron gebruikt en de lichtsterkte daarvan werd als uitgangspunt genomen voor de eenheid van lichtstroom (lumen) en van belichtingsterkte l.
Bekend was hier te lande de in Duitsl. in 1896 ingevoerde HEFNER-lamp waarvoor isoamylacetaat als brandstof werd gebruikt. Sedert 1 Jan. 1948 is als standaard-lichtbron ingevoerd het z.g. zwarte lichaam, waarvande straling natuurkundig goed vastgelegd is, hoewel geen enkele bestaande lichtbron exact ais een zwart lichaam straalt. De eenheid van lichtsterkte is de lichtuitstraling van 1 cm2 van een zwart lichaam bij de temp. van smeltend platina, nl. 2042,5: KELVIN. De in totaal daarvan uitgaande lichtstroom bedraagt 1 lumen. Valt 1 lumen op een 1 cm2 van een belicht oppervlak dan is de belichtingssterkte 1 lx. Ter onderscheiding van deze eenheid duidt men de op andere wijze gedefinieerde belichtingsterkten door een extra letter aan b.v. 1 lx voor de belichtingssterkte, welke uit de HEFNERkaars is afgeleid. Er geldt 1.000 lx = 1.107 Hlx.
