De e. kan gedefinieerd worden als de meetkundige plaats van de punten P, wier afstanden PF en PF’ tot twee vaste punten F en F’ een constante som hebben: PF + PF’ = 2a. F en F’ heten de 'brandpunten’.
Het punt μ, dat midden tussen F en F' ligt, is het middelpunt. AA’ is de grote as (= 2a), BB’ de kleine as.Bevestigt men een koord in F en F’ en spant men het zo, dat er een knikpunt P ontstaat, dan liggen alle mogelijke standen van P op een e. Deze eigenschap verschaft een hulpmiddel bij het aanleggen van ovale perken.
De lijnen FP en F’P maken gelijke hoeken met de raaklijn in P aan de e. Elke lichtstraal, die van F uitgaat, komt na terugkaatsing tegen de als spiegel fungerende e. terecht in F’ en omgekeerd. Vandaar de naam ‘brandpunten’ voor F en F’. A en A’, B en B’ heten ‘toppen’.
Een e. is overigens ook op te vatten als projectie van een cirkel.