Bij belasting van een draagbalk treden spanningen op, die, als ze groot genoeg zijn, doorbuiging en tenslotte breuk van de balk veroorzaken. Het verband tussen spanning en vormverandering bepaalt de ‘elastische’ eigenschappen van het materiaal.
Hoe elastischer het materiaal is, hoe volkomener het, bij ophouden van de belasting in zijn oorspronkelijke vorm terugkeert, mits bij de belasting een bepaalde grens, de elasticiteitsgrens, waarboven blijvende vormveranderingen optreden, niet overschreden wordt.
Tot de z.g. evenredigheids- of proportionaliteitsgrens is de doorbuiging van de balk recht evenredig met de belasting, daarboven neemt de doorbuiging in sterkere mate toe, totdat breuk optreedt. De ‘vastheids’ eigenschappen worden bepaald door de weerstand, die de balk tegen breuk biedt. de maximum belasting(breukbelasting), uitgedrukt in eenheid van belasting per eenheid van doorsnede (kg/cm2), wordt buigingsvastheid genoemd.
Na de breuk (max. belasting) kan de balk, zolang de breukdelen nog enige samenhang bezitten, nog arbeid opnemen, doch dit heeft geen andere praktische betekenis dan dat het een abrupt doormidelenbrcken van de balk voorkomt, wat b.v. voor mijnhout uit veiligheidsoverwegingen een gewaardeerd de eigenschap is.
In de praktijk zal men uiteraard een balk niet boven zijn elasticiteitsgrens belasten.
Daar hout als niet homogeen en anisotroop materiaal grote variaties en eigenschappen vertoont - ook binnen de soort - en verder talrijke factoren als aard en duur van de belasting, gebruiksdoel, duurzaamheid, soortelijk gewicht, vochtgehalte, temperatuur, gebreken van het hout, enz., deze eigenschappen beïnvloeden, kan men de uitkomsten, welke uit laboratoriumproeven, onder gecontroleerde omstandigheden, verkregen zijn, niet direct voor de praktijk bezigen.
De cijfers zijn echter van betekenis voor de kennis van het hout, voor vergelijking van verschillende soorten en voor het vaststellen van de toe te laten spanningen.
