Door de geringe bevolkingsdichtheid van Sumatra’s Oostkust en de geringe neiging van Batakkers en Kustmaleiers tot arbeid op de ondernemingen, moesten voor dit gebied de arbeiders van elders komen. Aanvankelijk werden hiervoor Chinezen gecontracteerd, maar gaandeweg ging men over tot werving van Jav. arbeiders.
Dit geschiedde oorspronkelijk door particuliere wervingskantoren: maar de misbruiken, die bij deze vormen werving voorkwamen, noopten de D.P.V. (Deli Planters Vereniging) in 1912 een eigen wervingskantoor op Java te stichten. Later werd dit uitgebreid tot alle ondernemingen, zowel van landb. als mijnbouw in Sumatra’s Oostkust (A.D.E.K.). Deze instelling bleef tot 1935 bestaan, daarna geschiedde de werving via de in 1927 gestichte organisatie voor vrije emigratie, zonder 'poenale sanctie (V.E.D.A., Vrije Emigratie van D.P.V. en A.V.R.O.S.).
