Lastgeving (artikel 1829—1846 Burgerl. Wetb.).
Een overeenkomst, waarbij iemand aan een ander opdraagt, rechtshandelingen voor hem te verrichten, welke opdracht de ander aanvaardt. Het aanvaarden der opdracht kan schriftelijk, mondeling en zelfs stilzwijgend geschieden. Zoo geeft men bv. stilzwijgende volmacht aan een makelaar of aan een rechtsgeleerde, als men hem zijn papieren overhandigt. Uit deze handeling op zich zelf blijkt, dat de volmacht wordt verleend. De volmacht wordt geacht „om niet” te zijn aangegaan, tenzij anders bedongen is. De lastgeving kan zijn algemeen of bijzonder.
De gevolmachtigde mag echter niets doen, wat niet in de volmacht staat. De lasthebber is verplicht de opdracht uit te voeren en rekenschap te geven van hetgeen hij verricht heeft. Bovendien is hij aansprakelijk voor verzuim. Deze aansprakelijkheid is grooter bij lastgeving tegen loon, dan bij lastgeving om niet. De lasthebber kan zich ontslaan door opzegging aan den lastgever. Indien echter, door ontijdige opzegging, de lastgever schade lijdt, is de lasthebber daarvoor aansprakelijk. Men spreekt van volmacht geven, volmacht intrekken, volmacht vertoonen, onbepaalde volmacht, volmachthebber, gevolmachtigd.
