werd in de taalwetenschap oorspronkelijk gebruikt als term voor de taalmiddelen die de betrekking tussen de begrippen uitdrukken. In het kind huilt bijv. is de t het morpheem dat de betrekking tussen de begrippen kind en huilen uitdrukt.
In de structurele taalwetenschap van de laatste twintig jaar heeft het woord morpheem een ruimere betekenis gekregen, nl.: uit een of meer phonemen bestaand structuurelement van de woordvorm, zodat men spreekt van wortelmorphemen (wat men vroeger semantemen noemde), uitgangsmorphemen, suffixmorphemen, prefixmorphemen enz. In (de tijd) verstrijkt is dus strijk het wortelmorpheem, t het uitgangsmorpheem en ver het prefixmorpheem.Lit.: J. Vendryes, Le Langage, blz. 86 (Paris 1921); N. v. Wijk, Phonologie, blz. 115 vlg. (’s-Gravenhage 1939); N. S. Troubetzkoy, Principes de Phonologie, vert. d. J. Cantineau, blz. 339 (Paris 1949).
