waartoe bijv. de Indo-Europese behoren, is een naam voor die talen, die een flectie bezitten, in tegenstelling met de agglutinerende en de isolerende talen. In de tegenwoordige algemene taalwetenschap hecht men aan deze indeling niet veel waarde meer.
Ze stamt uit de 19de eeuw, een periode, waarin men bij de vergelijking van de talen te zeer geneigd was de toestanden in andere, „primitieve” talen te beoordelen op grond van die, welke men in de Indo-Europese talen aantrof.
